منظره  آرام  شد.  خورشید  می‌تابید.  مینا  زیر ‌ِ  یک  درخت ‌ِ  سیب  بود.  دورتر،  قله‌ی ‌ِ  برف‌گرفته‌ی ‌ِ  کوه  معلوم  بود.  در  یک  دره  بودند  و  جوی‌باری  پچ‌پچ‌کنان  از  زیر ‌ِ  پای ‌ِ  مینا  می‌گذشت.  دور  تا  دور  پر  بود  از  گل‌های ‌ِ  زرد  و  سرخ  و  آبې  و...  حتا  زنبوری  آمد  و  بر  روی ‌ِ  یک  گل  نشست.  صدای ‌ِ  جیرجیرک‌ها  فضا  را  پر  کرده‌بود.

ناگهان  نسیم ‌ِ  ملایمی  وزید  و  مینا  عطرها  را  حس  کرد،  نه  یک  عطر،  معجونی  از  همه‌ی ‌ِ  عطرهای ‌ِ  دنیا.

مینا  گفت:  «می‌شنوم.»

صدا  پرسید:  «چه  می‌شنوی؟

–همه‌ی ‌ِ  عطرهای ‌ِ  دنیا  را.  اما  چه‌را  تا  توفان  بود  چیزی  نمی‌شنیدم؟»

صدا  گفت:  «تا  به  حال  شده  که  کسی  در  توفان  بویی  بشنود؟»

مینا  دست  دراز  کرد  و  از  درخت ‌ِ  بالای ‌ِ  سرش  یک  سیب  کند  و  به  دندان  برد:  خوش‌مزه  بود،  خوش‌مزه‌ترین  سیبی  که  در  عمرش  خورده‌بود.

مینا  گفت:  «این‌جا  کجا⁀ست؟»

صدا  گفت:  «این‌جا  مینا،  این‌جا  سرزمین ‌ِ  هست‌ها⁀ست.»

مینا  دور  تا  دورش  را  نگاه  کرد،  اما  هیچ  اثری  از  هیچ  انسانی  ندید.

مینا  گفت:  «اما  من  که  هیچ  آدمی  نمی‌بینم.  پس  آدم‌ها  کجا  هستند؟»

صدا  گفت:  «الآن  کجا  ایم؟

–توی ‌ِ  یک  دره.

–از  دره  که  بروی  بیرون،  به  آدم‌ها  می‌رسی.»

مینا  با  تعجب  گفت:  «بروم  بیرون؟  مگر  تو  با  من  نمی‌آیی؟»

صدا  گفت:  «چه  طور  بیآیم؟  من  که  پا  ندارم؟»



◄